Mijn eerste wedstrijd

Je bent de 50 gepasseerd en zoekt een uitdaging. Het is nu of nooit, ieder jaar wordt het moeilijker en je wilt het toch een keer meemaken: de hele baan voor je alleen! Eigenlijk droomde je daar 40 jaar geleden al van. Opgegroeid in de tijd van Stien, Ans en Atje, Ard en Kees (in die tijd stuurden wij nog per postduif fanmail aan onze helden, mijn dochters twitteren met ze! En als je mij vraagt naar het ultieme sportmoment, noem ik nog steeds het wereldrecord van Kees Verkerk op de 10 km van 15.03.6, gereden op zondag 26 januari 1969 in een rit tegen Per Willy Guttormsen) bleef er ergens op de achtergrond altijd het romantische droombeeld hangen dat ik ook ooit aan de start van een echte schaatswedstrijd zou staan. En zou winnen natuurlijk…..

Het kwam er nooit van. De eerste (toer)noren werden gekocht in de strenge winter van 1976. Ik heb er mooie tochten op gereden, samen met mijn vader. De meest gedenkwaardige was die in januari 1979 in Ter Aar, toen ik mijn toenmalige zwager, die toen al wel lid was van een schaatsclub en wekelijks op de Jaap Edenbaan trainde, toch heel aardig bij kon houden. Althans, zo herinner ik het mij. Nu ik dit optik, realiseer ik me dat mijn vader toen ongeveer zo oud was als ik nu.

Natuurlijk iedere winter met natuurijs - en op de keper beschouwd waren dat er nog best veel – die schaatsen uit 1976 te voorschijn gehaald. Maar nooit de stap naar een schaatsclub gezet. Tot in 2002 mijn oudste dochter samen met haar buurmeisje op vrijdagmiddag ging schaatsen. In 2003 gevolgd door haar zusje en broerlief werd natuurlijk nog voor hij 6 jaar oud was in 2005 ook op het ijs gezet. Echter pas 3 jaar later zette ik ook zelf de stap: op dezelfde schaatsen uit 1976 reed ik mijn eerste rondjes als recreant op dinsdagavond. De eerste training van Peter de Kuiper was behoorlijk confronterend. Ik dacht dat ik toch aardig kon schaatsen, maar van dat idee was ik snel afgeholpen. Maar goed, na tweeënhalf seizoen trouw trainen, word je toch overmoedig. En inmiddels was het nu of nooit…..

Mijn dochters vonden het wel een goed plan en schreven ook in. Zouden zij hun debuut tenminste iets eerder maken dan hun moeder. En ze waren er ook van overtuigd dat zij haar wel zouden verslaan….. Na zaterdagavond 8 januari 2011 ben ik een ervaring rijker en zeker geen illusie armer. Het was geweldig! Die baan voor me alleen! Ik moest op de 500 meter starten tegen een hele jonge jongen, die niet wist hoe hij moest kijken. Ik kon de starter nog waarschuwen dat het voor mij de eerste keer was en dat stilstaan niet zou lukken. En toen begon het. Mijn tegenstander spoot weg en was al in de bocht verdwenen voordat ik een normale slag kon maken. Hoewel ik afgelopen dinsdag heel behoorlijk door de bochten kwam en tijdens het inrijden zeer tevreden was over de bochten, kwam ik er in de wedstrijd niet aan toe. Gelukkig staat er in de Westfries een soort gebouw in het midden, waardoor de bochten voor de toeschouwers redelijk aan het zicht worden onttrokken, zodat het Rogier in ieder geval ontging dat al zijn aanwijzingen van afgelopen dinsdag vandaag niets opleverden. Alles wat ik de afgelopen maanden had geleerd schoot door mijn hoofd en ik wist zeker dat ik niets daarvan in praktijk bracht op dat moment. Mijn dochters konden het niet aanzien, maar op het filmpje dat ze hebben gemaakt, vond ik het er beter uitzien, dan ik het op dat moment zelf voelde. Nadat ik de finish was gepasseerd, vergat ik helemaal te kijken wat mijn tijd was.

Op de 300 meter, die daarna verreden werd, moest ik rijden in een rechtstreeks duel tegen mijn oudste dochter Breghtje. Zij in de binnenbaan, ik buiten. Nog voor ik drie slagen had gemaakt, haalde zij mij al in en ver voor mij verdween ze in de bocht. ‘Het zal met niet weer gebeuren, geen pootje over de in bocht…..’, maar in mijn linkerooghoek zal ik alleen mijn dochter heel keurig de bocht doorlopen en steeds verder weg verdwijnen. Ik was daarvan zo onder de indruk, dat het mij wederom niet lukte. Op het rechte stuk kreeg ik Breghtje weer in het vizier en geholpen door de aanmoedigingen van Els, Rogier en Ariane, haalde ik haar nog een beetje bij, maar ze versloeg mij overtuigend met meer dan 2 seconden. Ondertussen was Pieteke voor haar solo-rit op de 300 meter vertrokken en hoewel de bocht bij haar iets minder soliede liep, werd zij familiekampioen in 42.04.

Die avond gebeurde er nog veel meer….Het ene PR na het andere werd aan gort gereden. Heleen en Ton vierden allebei kort na elkaar een feestje op de 1500 meter, Bob scoorde een PR op de 500 ondanks een volgens eigen zeggen, mislukte bocht, Feline reed een heel mooi PR op de 1500 en wie eigenlijk niet: Rianne, Bernette, Kyah, Sjors, Tom en Martijn, Ilse, Muriël, Roos, Wiebe, Lucas, Jacqueline, Karel en zelfs Hans, hoewel, dat telt geloof ik niet helemaal, ooit was hij sneller …….(in 2009 reed hij 52.84 en 2.41.24!;het staat nog gewoon in Sara!).

Maar de helft heb ik gemist. Zo onder de indruk van wat er allemaal gebeurde en van de prestaties van mijn dochters. Want dat is het voordeel als je moeder bent: juist als je, al dan niet rechtstreeks, verslagen wordt door je dochters, ben je winnaar!

Ik vond het een geweldige ervaring. Ik weet niet of het de eerste en de laatste keer is geweest. Wel weet ik zeker dat jullie mijn dochters nog vaker zullen zien. Thuisgekomen pakte Pieteke direct de computer om op te zoeken voor welke wedstrijd zij zich in zou kunnen schrijven.

Marlies van Tooren

09 januari 2011:
300m - 47.19
500m - 1:17.86